W niedzielę 22 grudnia 2013 roku odbył się III Opłatek Wiejski, którego gospodarzem była nasza szkoła im. Jana Pawła II w Dorohuczy

W ten niepowtarzalny wieczór pragnąć nam dla siebie trzeba?
Aby spokój i pokój ogarnął serca nasze
I nastrój świąteczny zagościł w nich także.
Byśmy mogli w ten cichy wieczór wziąć opłatek biały,
Serdecznie go przełamać z kimś bliskim, kochanym.
Z Tym co rok cały szacunkiem i miłością darzyć nam dane się było!
I daru miłości też życzmy sobie nawzajem,
Bo Ci są tylko szczęśliwi, którzy dar ten znają.
Niech przy żywicznym zapachu strojnej choinki
Upłyną piękne chwile polskiej Wigilii,
Ze wspólnie śpiewaną kolędą, upragnionym gościem przy stole,
W kochającym rodzinnym kole.
A Pasterka w świątyni niech dopełnia radości spotkania
przy Eucharystycznym stole.
To nie wspólna kolacja, prezenty i życzenia wyznaczają czas Bożego Narodzenia, ale wewnętrzna przemiana, jaka dokonuje się w człowieku, gdy w jego życie wkracza Chrystus.

  z poważaniem
ks. Stan Gałat

Mikołaj urodził się w Patras w Grecji ok. 270 r. Był jedynym dzieckiem zamożnych rodziców, uproszonym ich gorącymi modłami. Od młodości wyróżniał się nie tylko pobożnością, ale także uczuleniem na niedolę bliźnich. Po śmierci rodziców, swoim znacznym majątkiem, chętnie dzielił się z potrzebującymi. Tak np. ułatwił zamążpójście trzem córkom zubożałego szlachcica, podrzucając im skrycie pieniądze. O tym wydarzeniu wspomina Dante w swoim eposie. Wybrany na biskupa miasta Miry (obecnie Demre) podbił sobie serca wiernych nie tylko gorliwością pasterską, ale także troskliwością o ich potrzeby materialne. Cuda, które czynił, przysparzały mu większej jeszcze chwały. Kiedy cesarz Konstantyn I Wielki skazał trzech młodzieńców Miry na karę śmierci za jakieś wykroczenie, nieproporcjonalne do aż tak surowego wyroku, św. Mikołaj udał się osobiście do Konstantynopola, by uprosić dla swoich wiernych ułaskawienie.

RORATKA

Świeca ozdobiona białą lub niebieską kokardką oraz zielenią, zapalana podczas rorat.
Symbolizuje Maryję, która niesie światu Chrystusa – Światłość.

Jak co roku od 15 lat spotkaliśmy się całą społecznością parafialną by  wyrazić  wdzięczn0ość naszym Nauczycielom tym, którzy do Pana odeszli; tym którzy z emerytury się cieszą i pracującym wśród nas. Były dzieci i młodzież; dorośli i Klub Seniora; śpiewał Chór i Metanoia. Płynęły Życzenia i słodycze bo wdzięczność to wspaniałe słowo czasami zapomniane a u nas jest kontynuowane i dzięki wszystkim, którzy byli; są i będą.